آب رفته باز آید به جوی، چه حاصل، ماهی بیچاره اما مرده بود !
زندگی همیشه به اون شکلی که میخوایم پیش نمیره ! پستی و بلندیش بیشتر از اون چیزیه که حتی فکرش رو میکنیم !
اما تو گذر از این پستی و بلندی ها دلمان میخواهد یکی باشه که تو گذر از
این قله های بلند و دره های عمیق یار و یاورمان باشد ! راه هرچقدر هم که
طولانی باشه با بودن همسفر میتونه لذت بخش و زیبا باشه !
بعضی وقت ها کسی رو پیدا میکنیم که شاید در نگاه اول یک همسفر بی نظیره اما
از قدیم خوب گفتن که اگر میخوای کسی رو خوب بشناسی باید باهاش همسفر شی.
همسفر شدیم و ره آغاز شد
روزها و هفته ها از پی هم تکرار شد
چه روز ها که با حضور او کوتاه شد
چه شب ها که از صلح و صفا مهتاب شد
صباحی کوته اما دل نشین پیموده شد
تا به کوهی رسیدیم و جدایی آغاز شد
گرچه این کوه هم بی کس و تنها پیموده شد
لیکن همسفر رفت و دلم از اعتماد به او رسوا شد
خط خطی های یک Arash
وبلاگ شخصی آرش یزدانیان، نوشته ها، مقالات و روزنوشت ها
-
دل نوشت
(۲۶)
- مرداد ۱۳۹۴ (۱)
- تیر ۱۳۹۴ (۱)
- شهریور ۱۳۹۳ (۲)
- شهریور ۱۳۹۲ (۲۲)
- ۹۴/۰۵/۱۳فصل ها
- ۹۴/۰۴/۳۰منم آن بنده ی حلقه ی مویت
- ۹۳/۰۶/۲۰تو کیستی ؟
- ۹۳/۰۶/۱۶من عاشق ترین عاشق دنیام
- ۹۲/۰۶/۰۸سرد، سردتر از قطب جنوب !
- ۹۲/۰۶/۰۸مرد که باشی !
- ۹۲/۰۶/۰۸خود کرده را تدبیر نیست !
- ۹۲/۰۶/۰۸زمان ...
- ۹۲/۰۶/۰۸شب های بیداری من ...
- ۹۲/۰۶/۰۸دنیای وارونه ...
قدم در راه نهاده ام در این شب تاریک
می روم تا بگذرم از این کوچه های باریک
خسته ام از روزگار سخت و بی تابی
چگونه خواهم رفت این جاده ها را تنهایی
من، جاده، خط های ممتد و گاه تابلو های نورانی
تنهایی ام تقسیم شده با آسمان این شب ویرانی
خط خطی های یک Arash
دیر گاهی است دلم می گرید و لبانم میخندد ...
دیر گاهی است با سکوت خود فریاد میزنم ...
مردم این شهر گویا دیگر می بینند اما ظاهر را ...
می شنوند اما هر آنچه را دوست دارند ...
خاک مرده پاشیده اند بر این شهر گویی ...
آسمان این شهر دیگر آبی نیست، رنگ خون گرفته و بوی مرگ ...
چه سرنوشت دلگیریست سرنوشت من و مردمان شهرم
خط خطی های یک Arash
سرم سنگینی میکند !
کلمات دارند وحشیانه سوراخ میکنند این مغز بیچاره را ...
و آزرده تر میکنند این روح خسته و در بند اسارت جسمم را ...
امشب بالا خواهم آورد تک تک این کلمات را بر تکه برگی سفید ...
خواهم نوشت، کلمه به کلمه، جمله به جمله و خط به خط ...
شاید آرام گیرد دلم، مغزم و روحم ...
اما ...
دلم میسوزد برای تکه برگ سفید که تاوان این همه بی تابی من و هجوم کلمات را باید خود به تنهایی بپردازد !
امشب شاید غمگین تر از هر شب دیگری باشد، حتی آن شبی که دیگر در جنگل نبود و
گنشجکی بر روی شاخه اش لانه نداشت و در کارخانه ی کاغذ سازی منتظر بلاهایی
بود که قرار بود سرش بیاید !
و سیاه شد در فراموشی سگ سفید امنیتم
و کبوترانم را از یاد بردم
و می رفتم ... و می رفتم ... و می رفتم ...
از صفحه ای به صفحه ای
از چهره ای به چهره ای
از شهری به شهری
زیر آسمان وطنی که در آن فقط " مرگ " را به مساوات تقسیم میکردند ...
زنده یاد حسین پناهی
من شکـــستم !
شاید بهتر باشد بگویم ، خودم ، خودم را شکستم !
فقط و فقط به خاطر اینکه تو سالم بمانی و من عاشق !!!
موج ها پاک کرده اند رد مرا از ساحل دلت ...
نه نشانی مانده و نه احساسی ...
این چه تقدیریست که دل دریایی ام باید از موج ها دل گیر باشد !؟
با تمام وجود غمگین ...
غمگینم از روزهایی که تیره شدند ...
غمگیم از آدم هایی که گرگ شدند ...
دل گیرم از روزگاری که مردی و مردونگی رو توش خاک کردن ...
دل گیرم از همه ی کسایی که ادعاییشان گوش فلک رو کر کرده اما هیچی نیستند !
اما باید بی خیال بود ! باید منجمد شد !
بی خیال دنیا
بی خیال رفاقت
بی خیال اعتماد
بی خیال اعتقاد !
حالا بهتر شد !
حالا من آزاد آزادم ! بی درد بی درد !
تنها دغدغه زندگیم اینه که کفش هایی که تازه گرفتم با شلوارم هم خونی داره یا نه !
اینجوری بهتره ...
بهار که می شد، من بودم و تو، با دلی بهارانه، زیر بارون بهاری ...
تابستان که می شد، دلمان یه نوشیدنی خنک میخواست، یه نوشیدنی به خنکی یخ در بهشت و به ملسی آب آلبالو ...
پاییز با همه ی دلگیریش برامون رنگی بود مثل برگهای هزار رنگ درختها ...
و زمستان با همه سردیش برامون گرم بود ...
اما دیگه نیستی و من حال و روز دیگه ای دارم، حال روزی مثل گل رز یخ زده با خیالی به بلندای روزهایی که گذشت ...
حالا بهارم مثل یخ هاییست که دارند آب میشوند ...
تابستانم مثل خارهای صحراییست که زیر گرمی خورشید بی هیچ آبی تشنه میسوزند ...
پاییزم مثل برگهای خشک رو زمینه که عابران بی هیچ توجهی لگمالشان میکنند و از صدای خش خش شکستنشان لذت میبرند ...
و زمستان که میشود من یخ میزنم به امید بهاری دوباره تا یخم آب شود ...
جواب سوالم تو باشی اگر
ز دنیا ندارم سوالی دگر
که من پاسخی چون تو میخواستم
مباد آرزویم از این بیشتر ...
نشستم به بامی که بامیش نیست
شگفتا دلم میزند باز پر
نفس گیر گردیده آرامشم
خوشا بار دیگر هوای خطر
بر آن است شب تا به خوابم کشد
بزن باز بر زخم من نیشتر
دلم جراتش قطره ای بیش نیست
تو ای عشق او را به دریا ببر